بیداری چنین میانه میدانم آرزوست

بالأخره ما را هم چال می‌کنند و یک خروار خاک روی‌مان میریزند و به صرف ناهار به رستوران یا خیریه فلان تشریف می‌برند و اگر حالی داشتند در مجلس ختم که در مسجد یا حسینیه فلان برگزار می‌شود، شرکت می‌کنند و اگه حالی داشتند فاتحه‌ای می‌خوانند و الا یک پیس پیس پیسی می‌کنند که انگار دارند فاتحه می‌خوانند(لکن فاتحه خودشون رو می‌خونن) و اگر بیشتر حال داشتند یک قرآنی می‌خوانند و یک تسلیتی عرض می‌کنند و میروند.

خانواده نیز پس از 2 تا 3 ماه(خونه پر) فراموش می‌کنند ولی انسان هست و آنچه با خودش برده که ابدی است.

گاه گاه یاد این جمله حضرت سیدالشهدا خطاب به محمد بن علی(محمد حنفیه) می‌افتم: فکأن الدنیا لم تکن و الأخرة لم تزل.

عقل بی‌سر

وقتی که عقلت سر زده شود تو به مقام روح می‌رسی و آنجا مقام سرزدگی عقل و حیات روح است.

وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلُوا فِى سَبیلِ اللّهِ امْواتا بَلْ احْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ